Het gezeur en gezanik over de Europese problemen blijft maar doorgaan. Helaas ook terecht. Keer op keer bewijzen onze (euro)politici dat ze geen eenheid kunnen of willen vormen. Dat ze het nu eens zijn geworden over een regeling die er al was is natuurlijk alleen maar theater. Er wás al een akkoord: ter grootte van 750 miljard. Het was ook al permanent. Terugtrekken zou een ramp betekenen. De enige toevoeging van dit akkoord is dan ook dat de EFSF voor alle landen semi-legaal is geworden én dat er geen referendum over gehouden kan worden (stel je voor, burgers die zich met de overheid bezig houden, de horror!).
Helaas blijft het onderliggende probleem van een non-eenheid in stand. Duitsland en Nederland willen geen soevereiniteit opgeven, de knoflook landen kunnen niet zomaar ineens concurrerend worden.
Een goed voorstel kwam van de Luxemburgse premier Jean-Claude Juncker. Één Eurozone obligatie lijkt misschien niet wenselijk en duur voor Nederland en Duitsland. Maar als er een systeem van op- en afslag rentepercentages toegepast zou worden zou het ook een rechtvaardig systeem zijn. Landen met probleem budgetten betalen meer rente, landen met een goede balans betalen een lagere rente. Hiermee wordt de pijn eerlijk verdeeld over de Eurozone en is er ook een betere eenheid in de financiering.
Toevallig kwam ik een oud (2002!) artikel tegen dat precies mijn toenmalige en huidige bezwaren tegen de Euro opsomt. Let wel: ik ben niet tegen de Euro, integendeel zelfs, maar ik ben wel tegen de huidige opzet. De onderlinge verdragen rammelen niet alleen aan alle kanten, de zone is gewoon te groot met te veel onderlinge verschillen. De noordelijke landen hebben min of meer dezelfde moraal en concurrentie posities. De zuidelijke landen ook, maar dan anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten